kiezelsteentjes onder mijn voeten
knisperen eigenzinnig
de weg kronkelt naar de horizon
mijn dorst kan ik niet lessen
enkel verlangen geeft geen drinken
mijn hart verdampt, voelt
vol zand
ik heb mijn liefde geschaafd
aan fijne korrels, het bloed
oranje zand
morgen wil ik weg, de brokken
uiteen passen niet
fata morgana wat ik zie
het bedrog waarin ik spring
het kompas wijst alle richtingen
aan het noorden staat nooit zon
ik laat mijn verdroogde schaduw
liggen op mijn huid
ooit was je
nu zelfs niet eens een leugen-