Je praat heel anders dan voorheen
het lijkt wel of de uren door je
vingers glippen je onze band nog
niet door kan knippen ik merk de
diepe rimpel die om je mond verscheen

Kunnen we niets meer verzinnen
dit voelt zo oneindig leeg vanbinnen
ik puur dat vertrouwde uit ons samenzijn
toch lijkt het onafwendbaar ik ben de hemel
dankbaar maar het doet verdomd zo'n pijn

Te vroeg te veel te vaak dat ongewisse
mijn God, wat zal ik je missen
mijn adem stokt maar ik besef dat het zo hoort
ik proef de herinneringen ik zal je altijd beminnen
en snij de laatste vezel door van onze koord