De tijd veegde haar voeten,
stapte binnen in 't huis van gemis.
Poogde daar te helen het verdriet dat mij brak,
te vullen de leegte die nog altijd is.
Soms zou ik haar wel willen minnen,
opdat seconden even niet bestaan,
maar de tijd kent helaas geen liefde,
zij slokt de uren ongegeneerd van ons vandaan.
(c) 2011 Rob de Vos
