De lichten uit
donker is mijn kamer
ik ben alleen
ik blus de kaarsen
en als ik mij te ruste leg
voel ik mijn eenzaamheid
verstrengeld in de maakbaarheid
van nieuwe wegen zoeken
niets doet nog van de volgende dag
waar ik straks dolen mag
vermetel uit de doeken
maar nu nog niet aan denken
ik zak in dromen van de kiemen
van gestoffeerde nieuwe tijden
die langzaam van de werkelijkheid
verglijden
Als drinkend uit een heel ver land
van volle warme melk
dat al het gisteren doet scheiden