Onderstaand gedichtje heb ik geschreven tijdens een korte ziekte en het overlijden van mijn zwager Johan (1948-2008).
Ook heb ik het gedicht voorgelezen tijdens zijn uitvaart.

Dreigende wolken pakken samen
 rond een kwetsbaar mens.
Even lijkt het tij te keren,
maar hoop ebt weg
als de laatste strohalm breekt.
De dag verdrinkt in een angstige donkere nacht.
Slechts een enkele kaars
in een alles omvattend duister,
werpt een schimmig licht op de stervende mens,
omringd door zijn geliefden.
Plots breekt de nacht.
De horizon licht op, er klinkt muziek.
Een ziel bevrijd uit de beperking van het lichaam,
 danst in de dageraad.
Op weg naar een grenzeloze toekomst.
Dag Johan.

Agnes Domber©2008.