Vanuit het station te Oostende
verdwijn ik met de noorderzon
kraampjes voorbij van scampis
en mosseltjes en andere
voedzame produkten van de
visserij, naar de badminton
op 't strand waar ik het geluk
van kinderen zie die zijn
bruingebrand en die vol
waaghalzerij zwemmen
in de branding van zeewier
en duinzand.

Maar ik kijk vanop de pier met
een afstand, neem nog een
sandwich uit m'n picknickmand.

Want ook al ben ik er 
eentje aan de zelfkant,
ik amuseer me hier als
een hond zonder leiband.