hoorde slagen
donker in een lichte lucht
de toren kleurde rood
zag de zon langs grote
wijzer kruipen naar de goot
de kleine leek al dood
het mechaniek
rammelde veelvuldig in
het traag seconden tellen
de raderen weten
al een eeuwigheid hoe
zij de tijd bij kunnen stellen
toch is de klok altijd
gevreesd ook nu weer rusten
witte bloemen op wat is geweest
wil melker
19/01/2008
