Met het breken
van de doofpot,
het crashen
van een mobiel
valt de communicatie stil.

Op linnen schoenen
sluipt de sluimering
terug in de herinnering.

De leden
van de literaire kring
halen de neus op
voor hun dorpeling.

Met gesteven boorden
en gewassen handen
ontwijken juristen
evenals de anderen
de scherven
van de gebroken pot.

Ze lachen
om hun dorpeling
voorbijgaand
aan haar aanwijzing
de alleroverstemmende lach
van hun eigen schijnvertoning.

Gedicht bij het gelijknamige boek
van Marjolijn Februari.