uitzicht met stilte
lichtvoetig
trippel je
de heuvel af
voeten zijn
onzichtbaar in
het hoge gras
je opent hekjes
die spontaan
weer vallen
in passeren
koeien kunnen
dat nooit leren
jouw rood
laat groen
nog malser lijken
we rusten op
een uitzicht met
stilte in begrijpen
jij was weer
de berg opgegaan
ik ben je nagekomen
zag je ogen spiegelen
vol dromen en
heb je hand gepakt
samen zijn
we afgedaald het
rotsig steen voorbij
de heuvel afgegaan
daar voelde jij
je eindelijk weer vrij
wil melker
15/03/2009
