fladder stilte achterlatend
ben moe
moe van de wind
die me dolt
met me solt
van de kou die
vleugels vertraagt
mijn lijf verhardt
zodat ik breek
als ik verkeerde
paden zweef
ze geeft geen signaal
neemt het allemaal
en sterft in gevoel
het land is dor
waarin ik dool
ik zucht
mijn lucht
en stijg met het
vermoeide lijf
waarin ik nog verblijf
je raad is lief
ik wantrouwde je woorden
je bent opnieuw geboren
in mijn geest
niet meer als beest
dat loert en mij
aan anderen voert
als een geraamte
van wat is geweest
ik zoek bloemen
die hun schoonheid
willen tonen aan de zon
wat ben ik dom
om hier verstrikt te raken
in deze leegte kom ik om
ik neem je hand
fladder stilte achterlatend
zonder omzien
naar de andere kant
wil melker
14/06/2007
