de stronk waar je zat
lacht me uit
vernedert mijn verlangen
naar de zuidenwind
en de zwaluw die er was
en langs haar jas
haar kille tak
er vochtig tegenaan gevleid
waait straks de tijd
en blind wordt de dag
toe, lach me nog
eens krakend uit
streel me nog een laatste keer
met alles wat er over is
met alles, en niets meer
(c) Erwin Van De Vijver, 2015
