De zon schijnt op mijn huid
Maar kan de kilte niet verdrijven
De vrieskou in mijn ziel

Ik schrik van elk geluid
Terwijl ik peinzend zit te schrijven
Woorden, zo subtiel

Zal mijn hart het ooit aanvaarden?
Of berusten dan, misschien?
Zal ik ooit nog kunnen aarden?
Nu ik jou niet meer kan zien

Nee nimmer, nimmer meer
Van nu af aan gaan ze verloren
Nu jij er niet meer bent

Die spreuken van weleer
Familiemetaforen
Die straks niemand meer kent

Zal mijn hart het ooit aanvaarden?
Of berusten dan, misschien?
Zal ik ooit nog kunnen aarden?
Nu ik jou niet meer kan zien