tranen van een eenzaam mens
tranen die ik drogen wil
maar is dat de wens
van die onbekende voor mij
dat onbekende mens? 
tranen van een eenzaam figuur
die alleen op een bankje zit
voor zich uit te huilen
ik weet niet wat te doen
maar wil zeker niet
met haar ruilen
 
haar kleding vaal, haar gezicht nat
van tranen die zo van binnen
naar buiten geperst worden
door onverteerbaar verdriet 
en iedereen loopt door
ben ik dan de enige
die het ziet 
ik zal me toch naast haar zetten
en vraag haar wat er is
zij schudt warrig haar hoofd
en vraagt direct om sigaretten.
 
ik had het kunnen weten
weer een zoekende naar niets
weer een dakloze
die even in een dip
iemand wilde plukken
en dat was ik, met stip. 
ik tuin er altijd in, omdat ik alles zielig vind
wat dit leven mij ook biedt
omdat ik er altijd maar van uit ga
het kan mij net zo goed gebeuren
alleen ben ik zo, niemand
die mij ooit zo ziet.