Het is de stilte die de zee doorbreekt,
De zeemeeuw gilt voor mij uit,
Ik wil het niet horen, ik wil genieten
Van de stilte van de zee
Het ruisen der golven
Fantaseren dat ik alleen op de wereld ben
Maar er fantaseren er al zoveel
En toch blijf ik dromen
Op mijn eigen strand
Bij mijn eigen zee
De golven zijn mijn eigendom
De duinen zijn mijn buren
Mijn voetstappen laten sporen na
In het zilte vochtige strand
Maar dat mag van mij
Want de zee behoort mij toe
De lucht mag een ieder inademen
Maar kom niet aan mijn zee
Laat mijn duinen rusten
De wind over zee neemt altijd
De engte in mijn hoofd mee
Waaiend en soms briesend .
Maar dat mag, de zee is mijn geliefde
Mijn minnaar, mijn muze, mijn alles
Maar met alles is niet te leven
Daarom loop ik maar te fantaseren
Op mijn strand, aan mijn zee,
En niemand die het weet,
En niemand die mij tegenhoudt.
De eenzaamheid omsluit mij als een deken
En ik trek de deken over mijn kille lichaam
Want ook de koude kille lucht,
Moet ik delen met zovelen
Die van de zee houden.