het donkergrijze doek
vervaagt onder een helderblauwe sluier
droefheid druppelt langzaam weg
en laat alleen een plasje over
waarin zonlicht wordt weerkaatst
zij die mij moesten verlaten
doemen achter mij op in een verweerde spiegel
ik kan hen niet negeren
maar voor de bloemen in het gras
en de bloesem in de bomen
sluit ik mijn ogen evenmin
nieuw leven dringt zich op
wees welkom op aarde
in mijn huis
in mijn armen
en mijn hart
In verwachting
