ze braken in
hoorde de sloten kraken
van mijn afgeschermde dagen
in het leven hier
had de muren
zelf gesteend
gehouwen uit gevoel dat
daglicht niet kon dragen
want spoken uit de nacht
wisten het stollen
van de specie jarenlang
nog te vertragen
ik fundeerde
met mijn twijfels en
een veel te grote mond die
constructie bleek ook ongegrond
zo naak ik iedere morgen
tot het licht mij zicht op
toekomst geeft weet niet echt
hoe lang ik dit nog overleef
wil melker
18/11/2007