Morgenavond van zeven tot negen
zal jij beslissen over mijn lot.
Waarschijnlijk ben je dan verlegen
en hopelijk vind je het ook wel rot.
We zullen dan praten over zaken
die volstrekt onbelangrijk zijn.
Met jou en mij heeft het niets te maken.
Ik werp dan een sluier over mijn pijn.
Ik ga morgen in glanzend zilver gekleed,
als bevond ik mij op een feest.
Ik zal glimlachen zonder spoortje van leed
en ik bedrieg jou nog het meest.
We kijken elkaar soms even aan.
Dan is de avond voorbij
en wordt het tijd om naar huis te gaan.
Dan is het uit tussen jou en mij.
Aan die laatste uren in dat grijze gebouw
durf ik nauwelijks te denken.
Ik voel slechts weemoed om wat ik jou
onder een ander gesternte had kunnen schenken.
Het leven gaat verder, langzaam of vlug,
of ik verdrietig ben of blij,
maar in mijn dromen zie ik je altijd terug
op die laatste avond in mei.
Laatste uren
