mist
langzaam 
pakte de dikke 
grijze mist mij in
ik kon nog net 
mijn hand voor
ogen zien
in duizenden
lichtspikkels werd
het inkomend
licht gebogen tot
een feeërieke
schijn voor de ogen
er waren geen
geluiden meer 
van buiten door
demping was de
wereld afgesloten
van het leven
de vochtigheid
benauwde mij
maakt het ademen
zwaarder waardoor
ik piepte en later
wat licht paniekte
nog zag ik de 
grond tot ik een 
stoeprand vond 
om die te volgen
naar voor mij
bekend gebied
ik dwaalde
heb veel gebeden
maar herkende niets
meer uit verleden 
tot ik eindelijk bij
de auto’s kwam
mist had afgedaan
bangheid opgetrokken
de voordeur heb ik
dichtgedaan want ik
was uit de doden 
helemaal zelf opgestaan
wil melker
30/11/2020 	
	
							


