Woorden om helemaal niets

Er worden woorden geroepen om niets.
Gescheld om helemaal niets de woorden die kwetsen
ons allebei. Wij hebben woorden om helemaal niets.
Je verheft je stem en ik reageer er gelijk zo hard op dat er gelijk
woorden zijn. Ik ben doods bang dat je dan echt weg gaat.
De woorden ik hou van jou zijn dan even weg je tegen me
aan houden is dan te moeilijk terwijl ik dat meestal wel wil.
Als het aan mij zou liggen was ik er al maar het is weer moeilijker
dat ik weer eens dacht. Het is weer zo moeilijk om me aan te passen.
En schuld daar kan ik nu nog niets over zeggen maar die woorden
kwetsen mij zo dat ik wel kan zou willen huilen maar het lukt me nu
nog niet echt. Het is het verdriet dat nu nog moet komen
omdat ik nu te sterk ben om me helemaal te kunnen laten gaan.
De pijn die jij voor mij niet weg kunt nemen
de open wonden die er al waren gaan nu alweer open.
Het is het verdriet dat niet wil komen door die woorden van ruzie.
En dan ga ik heel erg mijn best doen om het uit te praten.
En dan kijk jij mij eindelijk aan en dan komen de woorden ook binnen
en dan praten wij het eindelijk uit.
Maar de open plekken de wonden zijn er weer door de gekwetste woorden.

Het einde en het begin

Wanneer is er een einde en wanneer een begin.
Van waar je of mee bezig was of nog moet beginnen.
En wat is dan het einde van iets is dat dan toch een
nieuw begin. Maar wanneer is er dan een nieuw begin
en hoe begint hij dan. En waarom is er dan toch een einde van
iets als je iets nieuws kunt beginnen. Om dus iets af te sluiten in je leven waar je al te lang bij stil stond. Waar je op dat
moment geen begin en einde meer in zag. En aan iets
nieuws beginnen is toch een soort van afsluiting.
Is het zo wel als wij denken of gaat het echt allemaal
vanzelf. En hoe ontwikkelt zich dat dan een nieuw begin.
En wat is dan de definitie van een nieuw begin of
van het einde van iets dat net begonnen is.
En waarom denk je dan dat als het niet meer gaat.
Dat je dan bang zou zijn voor het einde van iets.
Maar als je er dan op dat moment er met iemand
over zou kunnen praten. Zou er al heel snel een vorm van
acceptatie kunnen komen van iets waar jezelf niet uitkomt.
En door er over te praten en te schrijven kun je leren er mee
om te gaan. En als je zover bent. Dan kun je opeens
meer dingen accepteren van wat mensen zeggen.
En door diegenen dan uit te laten spreken.
Zou je er opeens meer van kunnen begrijpen van wat
ze zeggen en bedoelen. En waarom dan toch al die
angst verdriet onmacht en vooral al die zenuwen die
eigelijk helemaal niet nodig zijn. Dat je dan iets in
ontwikkeling brengt en dat moet je dan maar
accepteren en aanvaarden. En dan kun je eindelijk
van jezelf gaan houden. En dat heet dan zelfvertrouwen hebben.
En dat zou dan weer een soort van nieuw begin kunnen worden.
En dat maakt je leven een stuk leuker. En zeker als
anderen het dan ook nog eens zien. Dat je weer iets
gelukkiger bent met jezelf. En op dat moment ben je
op de goede weg. Om er uiteindelijk helemaal voor
jezelf te kunnen zijn.